Dionysius Maior, Siciliae tyrannus,

Dionysius Maior, Siciliae tyrannus, ipse iudicavit, quam esset beatus. Nam, cum quidam ex eius assentatoribus, Damŏcles, commemoraret in sermone copias eius, opes, maiestatem dominatus, rerum abundantiam, magnificentiam aedium regiarum negaretque unquam beatiorem quemquam fuisse: «Visne1 igitur,—inquit—о Damocle, quoniam te haec vita delectat, ipse eam degustare et fortunam experiri meam?» Cum se ille cupere dixisset, collocari iussit hominem in aureo lecto, strato pulcherrimo textili stragulo, magnificis operibus picto, abacosque complures ornavit argento auroque caelato2. Tum ad mensam eximia forma pueros delectos iussit consistere eosque, nutum illius intuentes diligenter ministrare. Aderant unguenta, coronae3; incendebantur odores4; mensae conquisitissimis epulis exstruebantur.5 Fortunatus sibi Damocles videbatur. In hoc medio apparatu6 fulgentem gladium e lacunari saeta equina aptum demitti iussit, ut impenderet illius beati cervicibus. Itaque nec pulchros illos ministratores aspiciebat, nec plenum artis argentum7, nec manum porrigebat in mensam, iam ipsae defluebant coronae8. Denique exoravit tyrannum, ut abire liceret, quod iam beatus nollet esse. Satisne videtur declaravisse Dionysius, nihil esse ei beatum, cui semper aliqui terror impendeat?

Результаты (русский) 1:

Dionysius Maior, Siciliae tyrannus, ipse iudicavit, quam esset beatus. Nam, cum quidam ex eius assentatoribus, Damŏcles, commemoraret in sermone copias eius, opes, maiestatem dominatus, rerum abundantiam, magnificentiam aedium regiarum negaretque unquam beatiorem quemquam fuisse: «Visne1 igitur,—inquit—о Damocle, quoniam te haec vita delectat, ipse eam degustare et fortunam experiri meam?» Cum se ille cupere dixisset, collocari iussit hominem in aureo lecto, strato pulcherrimo textili stragulo, magnificis operibus picto, abacosque complures ornavit argento auroque caelato2. Tum ad mensam eximia forma pueros delectos iussit consistere eosque, nutum illius intuentes diligenter ministrare. Aderant unguenta, coronae3; incendebantur odores4; mensae conquisitissimis epulis exstruebantur.
5 Дамокл. В середине apparatu6 приказал блестящий меч быть спустил с потолка с помощью конского волоса, так что было предоставлено именем, что благословили шейки. И так не может и эти красивые официанты, и смотревшие, и там полно искусство argentum7, и не растягивать его руку к столу, и теперь они сами катились из coronae8. Короче говоря, он просил тирана отпустить его, потому что он больше не хочет быть удачливым. Разве не достаточно, кажется, сформулировал, Дионисий, что он не доволен, а кто-то, кто всегда страх висит над нашими головами?